Drowsy but awake

Hoe vaak heb je het goedbedoelde advies gekregen om je kind slaperig maar wakker in bed te leggen?

Hoeveel boeken die je openslaat zullen wel niet promoten dat je je kindje ‘drowsy but awake’ moet neerleggen? Vooral niet slapend omdat je dan ‘slechte gewoontes’ zou aanleren en je kind niet onafhankelijk wordt. Dus, slaperig maar wel wakker. Herkenbaar?

Werkt dat wel?

Werkte dit bij jouw kindje? Heel fijn. Je hebt waarschijnlijk een kind dat qua (slaap-)temperament behoorlijk relaxed is en niet snel gestrest raakt. Een kindje dat een basis-kalmte heeft en vanuit die rustige, kalme gemoedstoestand slaperig maar nog niet slapend weg kan glijden naar de toestand die we slaap noemen. Fantastisch als dat voor jouw kind werkt!

Bovengenoemde baby’s zijn echter meer uitzondering dan regel. Hoe zit dat dan?

Stressreactiviteit

De meeste kinderen hebben een hogere stressreactiviteit. Daarmee wordt de mate waarin een stressor een stress-respons uitlokt bedoeld. Bij het ene kind wordt er sneller een stressrespons uitgelokt (HPA-as activatie met als resultaat o.a. een verhoogde hartslag en bloeddruk), dan bij het andere kind. Maar dat lijkt men soms te vergeten, dat kinderen toch ook echt individuen zijn met grote interindividuele variatie.

Zelfregulatie

De meeste baby’s zijn van nature niet in staat zichzelf te kalmeren door bijvoorbeeld op hun handje te sabbelen (de self-soothers) maar zullen de ouder/opvoeder signaleren om daarbij te helpen door bijvoorbeeld te gaan huilen (de signallers). Lees meer over self-soothers en signallers hier. Het is dus niet zo dat je een signaller zomaar slaperig maar wakker in bed kunt leggen om er een self-soother van te maken! Zo werkt het gewoonweg niet.

Co-regulatie

De meeste kindjes hebben hun primaire opvoeder nodig om te kunnen reguleren en kalmeren (lees hier en hier meer over co-regulatie). Met behulp van bijvoorbeeld voeden, wiegen, fysieke nabijheid en contact en verbale ondersteuning kan de ouder/opvoeder het kind helpen om met emoties en stress om te gaan en deze te reguleren. In slaap helpen is dus biologisch gezien heel normaal!

Onafhankelijkheid

Laten we vooral niet vergeten dat kinderen pas onafhankelijkheid kunnen ontwikkelen op het moment dat ze daaraan toe zijn. Onafhankelijkheid kan je niet afdwingen. Kinderen worden vanuit een sterk afhankelijke positie langzaamaan steeds onafhankelijker. Onafhankelijkheid komt met de jaren, en niet omdat onze maatschappij dat zo belangrijk schijnt te vinden. Baby’s zijn ontworpen om afhankelijk te zijn, voor lange tijd (lees meer daarover hier)!

Conclusie

Dus, heb jij een kindje waarbij het niet werkt om hem slaperig maar wakker in bed te leggen, geen nood. Je kindje is volledig ‘normaal’ en dat dit niet lukt maakt jou niet een incapabele ouder/opvoeder.