Gaan slapen is voor kinderen ook een klein soort rouw.

Ze staan voor een scheiding die lang duurt, waarvan onbekend is of en wanneer er herenigd wordt.

Dit roept een sterke drang op om nabij de hechtingsfiguur te blijven. ‘Ga niet weg, laat me niet alleen, ik wil bij jou, mag ik bij jou, nog 1 verhaaltje, nog 1 slokje water’.

Dit is geen drammen, dit is een geïntensiveerd streven om de hechtingsrelatie in stand te houden. Een poging om de verbinding niet te laten knappen.

Hoe kan je in verbinding blijven met je kind als er fysieke (en mentale) afstand is?

Net zoals ik dat doe,

• Door te verbinden via de zintuigen: laat ze je bij hen dragen, geef ze iets dat naar jou ruikt, geeft ze iets tastbaars van jou om aan vast te houden, laat ze jouw geluiden horen als je door het huis beweegt.
• Door ze naar je te laten kijken: hang foto’s op van de belangrijkste hechtingsfiguren.
• Benadruk je nabijheid: Ik kom zo nog bij je kijken/ Kijk eens naar de foto die ik maakte toen je zo lekker sliep!/ Ik heb je nog lekker ingestopt.
• Wijs ze op dingen die jullie met elkaar gemeen hebben: We hebben allebei een blauwe pyjama!
• Vind een gemeenschappelijke plek waar je samen bent: Ga je straks ook dromen over een eiland waar we samen gaan zwemmen?
• Richt je op de hereniging: Welk boekje zullen we lezen als je wakker bent? Zullen we de ontbijttafel vast samen dekken voor morgen?

Door in verbinding te blijven ondersteun je ze. Laat het kind op alle mogelijke manieren voelen dat je er bent, en dat je blijft, wat er ook gebeurt. Diepe rust kan enkel worden gevonden als je omarmd wordt door liefde en daar ook op mag vertrouwen.