Wat zijn we toch gefocust op onafhankelijkheid. We worden geprezen als we alles alleen doen en kunnen, geen hulp nodig hebben. Dan ben je sterk, knap en zelfstandig.

Er hangt een sterk waardeoordeel aan of je al dan niet afhankelijk bent.

Deze maatschappelijke ethos zorgt voor overdracht naar onze kinderen; blijkbaar willen we dat onze kinderen zo snel mogelijk onafhankelijk worden, want dan zijn ook zij sterk, knap en zelfstandig.

We proberen aan alle kanten het natuurlijke rijpingsproces te versnellen. Sneller kunnen lopen, lezen, rekenen, zonder luier kunnen. Sneller, sneller, eerder, eerder, want dan ben je knap en wordt er door de maatschappij bewonderend naar je (kind) gekeken.

De grap is, dat je natuurlijke rijping niet kunt versnellen. Je kunt het niet pushen.

Ontwikkeling stimuleren kan ja, maar dat doe je niet door vroeger dan ontwikkelingsadequaat is een vaardigheid of mijlpaal te pushen.

Dat doe je door de juiste voedingsbodem te creëren. De juiste condities te scheppen om te kunnen groeien en ontwikkelen. Een fundament te leggen van waaruit ontwikkeling kan ontspringen. Dat doe je door een veilige haven te bieden, dat doe je door een kind afhankelijk te laten zijn. Voldoende af te stemmen op de behoeften van je kind en daar op te reageren. Méér te geven dan gevraagd wordt. Een bad van zorg bieden, waar een kind in kan  onderdompelen en rusten.

Maar dat doe je niet door irreële verwachtingen op te leggen, en een kind te laten werken voor waardering.

Een kind wordt juist veerkrachtig vanuit die voedingsbodem, vanuit dat hechtingsfundament. Niet andersom. Een kind verliest juist aan veerkracht als het niet kon vertrouwen op die primaire hechtingsfiguren, en daarmee geleerd heeft dat hij er eigenlijk niet toe doet.

Een kind wordt zelfstandig vanuit afhankelijkheid. Niet andersom. Een kind wordt later niet afhankelijk als het op jonge leeftijd niet gestimuleerd werd zelfstandig te zijn.

Veerkracht komt voort uit een stevig hechtingsfundament, waarin het kind leert dat het er toe doet en zelfvertrouwen ontwikkelt. Dit is nodig om veerkrachtig te worden, en zelfstandig te worden. Zodat je kunt terugvallen op je eigenwaarde. 

Stop nou eens met onafhankelijkheid promoten en de hemel in te  prijzen. Stop met pushen. Kinderen gaan echt niet eerder lopen dan dat ze er klaar voor zijn. Zie je het al voor je dat je een 3 weken oude baby gaat aanmoedigen om te lopen, want dat is zo knap….

Waarom dan wel pushen dat jonge kinderen zo snel mogelijk zonder enige hulp in slaap vallen en doorslapen? Waarom dan wel al die angst voor ‘afhankelijke’ slaapassociaties?

Onafhankelijkheid en aanpassingsvermogen komen vanuit je kern. Je gevoel van veiligheid en je kern-waarden die je over jezelf hebt ontwikkeld. En dit ontwikkel je in je kindertijd, in relatie met je primaire opvoeder(s). Door je kind afhankelijk te laten zijn, bouw je aan het hechtingsfundament, het fundament voor een gelukkig en misschien wel onafhankelijk leven. Maar wel op het moment dat het in de tijdslijn ligt van die ontwikkeling.

Bron foto: Beth Hope via Unsplash