Ondanks het feit dat luidruchtige slaap bij kinderen heel gewoon en tot op zekere hoogte normaal is, is snurken dat zeker niet. Het kan een teken zijn dat een kind niet goed kan ademen, wat resulteert in een slechte slaapkwaliteit. Snurkende kinderen kunnen symptomen vertonen die wijzen op obstructieve slaapapneu (OSA) (Nieminen, Tolonen & Löppönen (2000).

Het verschil tussen snurken en obstructieve slaapapneu

Snurken is iets anders dan OSA.

OSA wordt gedefinieerd als “een ademhalingsstoornis tijdens de slaap die wordt gekenmerkt door langdurige gedeeltelijke obstructie van de bovenste luchtwegen en/of intermitterende volledige obstructie (obstructieve apneu) die de normale ventilatie tijdens de slaap en normale slaappatronen verstoort” (ATS, 1996).

Primair snurken is het snurken zonder geassocieerde apneu, hypopneu (bijna stilstand van de adem), hypoxemie (eerste fase van zuurstofgebrek), hypercapnie (verhoogd koolstofdioxide in het bloed) of slaapfragmentatie (Section on
pediatric pulmonology, 2002).

Snurken wordt vaak geassocieerd met OSA en patiënten die aanvankelijk alleen primair snurken kunnen risico lopen op de toekomstige ontwikkeling van OSA met leeftijd of gewichtstoename (American Academy of Sleep Medicine, 2005).

Diagnose

Diagnose kan niet worden gesteld door alleen het afnemen van vragenlijsten en klinische geschiedenis. Om primair snurken bij kinderen te onderscheiden van OSA, moeten er aanvullende  diagnostiek worden verricht (Section on
pediatric pulmonology, 2002). Nachtelijke polysomnografie in een slaaplaboratorium wordt beschouwd als de gouden standaard voor de diagnose en beoordeling van OSA bij kinderen en moet cardiorespiratoire monitoring omvatten (hartslag en ademhaling), evenals elektro-encefalografische (hersenactiviteit), elektro-oculografische (oogbewegingen) en elektro-myografische (spieractiviteit) monitoring.

Omdat kinderen met slaapgerelateerde ademhalingsstoornissen (SDB) een verhoogd risico lopen op neurocognitieve stoornissen (Menzies et.al., 2022) en probleemgedrag in de latere kindertijd (Jesaja et.al., 2021), is het van belang om een arts te raadplegen als je kind (structureel) snurkt.

Oorzaken

Er kunnen veel redenen zijn om te snurken of met open mond te ademen, en we hebben het niet over af en toe snurken tijdens een verkoudheid of als gevolg van positionering.

Enkele van de (vele) onderliggende oorzaken van snurken of slaapgerelateerde ademhalingsstoornissen zijn adenotonsillaire hypertrofie (vergrote neus-/keelamandelen), obesitas, craniofaciale, larynx-, neurologische, anatomische en neuromusculaire afwijkingen (Chandrasekar et. al., 2022; Huang & Guilleminault, 2017).

Behandeling

Afhankelijk van de gevonden onderliggende oorzaak kan de arts een passende behandeling inzetten.

Omdat snurken en obstructieve symptomen na verloop van tijd kúnnen verdwijnen, kan een normale polysomnografie-bevinding de arts helpen beslissen om een observatieperiode in te stellen om te kijken wat het verloop is.

Adenotonsillectomie (verwijderen neus- en keelamandelen) is in de meeste gevallen een curatieve behandeling van OSA bij kinderen, terwijl adenoïdectomie (verwijderen neusamandelen) alleen niet voldoende lijkt te zijn (Nieminen, Tolonen & Löppönen, 2000).