Ik schrijf geregeld over het effect van ‘laten huilen’ op baby’s. Maar er is niet alleen een effect op de baby, ook op ouder/opvoeder.

Perceptie van huilen

De perceptie van huilen (hoe je huilen ontvangt en waarneemt) wordt mogelijk gemaakt door een uitgebreid neuraal netwerk. We hebben dit netwerk allemaal, maar bij ouders worden bepaalde gebieden in de hersenen meer geactiveerd dan bij niet-ouders. Dit zijn de cortico-limbische gebieden die geassocieerd zijn met auditieve waarneming en integratie van emotioneel relevante informatie en empathie (Witteman et al., 2019).

Huilen alarmeert

Met andere woorden, ouders registreren het huilen auditief, het geeft hen een soort alarmsignaal dat hun kind in ‘nood’ is, en vervolgens wordt op meer cognitief niveau besloten hoe hierop te reageren.

Geen wonder dat huilen vaak een stress-respons bij de ouder/opvoeder geeft, het zit evolutionair ingebakken om in een staat van alertheid te komen bij het huilen van je kind.

Geen wonder dat het ‘laten huilen’ van je kind niet goed voelt.

Evolutionair doel

Het niet laten huilen van je kind dient een doel.  Was dit zeer effectieve perceptie-systeem voor huilen er niet, dan zouden onze jongen (en dat van andere zoogdieren) worden opgemerkt door roofdieren en worden opgegeten (Newman, 2008). Het dient dus een evolutionair doel om, als je ouder bent geworden, sneller bij het horen van huilen een stress-respons te krijgen, die je activeert om je kind te ‘redden’. Het zit in onze aard om te reageren op het huilen van onze baby en is een oeroud neuraal systeem dat reageert op een ‘separatie-roep’ van je kind. Deze separatie-roep is wellicht de vroegste en meest basale vocalisatie van zoogdieren (MacLean, 1985) met als doel om te overleven.

Logisch dus dat het niet goed voelt om je kind in slaap te laten huilen. Ons brein is voorbereid en geprogrammeerd om op huilen van ons kind te reageren. Laten we naar dat gevoel luisteren in plaats van het te negeren.

Referenties:

MacLean, P. D. (1985). Brain evolution relating to family, play, and the separation call. Archives of general psychiatry, 42(4), 405-417.

Newman, J. D. (2007). Neural circuits underlying crying and cry responding in mammals. Behavioural brain research, 182(2), 155-165.

Witteman, J., Van IJzendoorn, M. H., Rilling, J. K., Bos, P. A., Schiller, N. O., & Bakermans-Kranenburg, M. J. (2019). Towards a neural model of infant cry perception. Neuroscience & Biobehavioral Reviews, 99, 23-32.

Foto: Ivan Aleksic via Unsplash