Deze week vroeg een ouderpaar me in een consult wat te doen met de driftbuien van hun dochter.

Negeren of niet?

Was het misschien goed om er niet te veel aandacht aan te geven, zodat ze niet zou leren om met dat gedrag aandacht te krijgen?

Konden ze de driftbuien niet beter negeren?

Nee!

Mijn antwoord was: 

• Negeer nooit een driftbui van je kind!
• Isoleer je kind niet.
• Geef geen straf.

Wat geef je je kind mee?

Want welke boodschap zou je haar dan geven?

• Jouw emoties doen er niet toe.
• Jouw boosheid en frustratie zijn niet goed.
• Je mag alleen emoties laten zien zoals blijdschap.
• Ik ben er niet als je ‘moeilijk’ doet.
• Je moet niet bij mij zijn als je verdrietig/boos/bang bent.
• Los het maar op in je eentje.

Wat wens je je kind mee te geven?

Misschien zoiets als:

• Ik ben er voor je, bij vreugde maar ook verdriet, angst, frustratie.
• Ik accepteer je met al je emoties.
• Je bent goed zoals je bent.
• Je kunt alles laten zien bij mij.
• Geen enkele emotie is fout.
• Ik help je.
• Je kunt op me bouwen.
• Ik ben er, steeds weer?

Maar wat doe je dan wel?

Je bent er. 

Je geeft ruimte aan de emotie van je kind. 

Je stelt een grens en houdt eraan vast als de situatie daarom vraagt.

En je bent er om je kind te ondersteunen in de emotie die dat losmaakt.

Van frustratie naar tranen

Een driftbui is een teken dat iets niet (meer) werkt voor je kind. Dat geeft frustratie. Frustratie heeft een doel, namelijk om iets in beweging te zetten. Zodat datgene wat niet werkt misschien verandert. Maar niet alles wat niet werkt kan op die manier opgelost worden. 

En dan groeit de frustratie.

Als frustratie zijn weg naar verdriet niet vindt, zal het vast blijven zitten en meer een meer boosheid geven. Tranen geven juist weer een gang naar acceptatie en aanpassing. Tranen reduceren stress en verlossen het lichaam van spanning die gepaard gaat met emoties zoals angst, boosheid en verdriet; net zoals lachen overigens (Dugan, 1989).

Help je kind dus om die tranen te vinden, zodat het verdrietig kan zijn om datgene wat niet veranderd kan worden, en de weg naar aanpassing vrij komt.

Een driftbui is een staat van disregulatie. En om te reguleren, om van een staat van stress naar kalmte te komen, hebben kinderen hulp nodig van een vertrouwde opvoeder. Ze zijn aangewezen op co-regulatie, er is nog geen (of zeer beperkt) sprake van zelfregulatie.

Verwacht dat dus ook niet van je kind maar help daarbij, door aanwezig te zijn en het gevoel te erkennen, benoemen en er ruimte voor te maken.